«ای مردم! بدانید من فاطمه هستم و پدرم محمد است. آغاز و انجام سخن من بر حق است. آنچه می گویم ناروا نیست و آنچه انجام دهم بر ظلم و ناروا تکیه ندارد. پیامبری از خود شما مردم برای هدایت شما آمد که رنجهای شما بر او گران و او بر شما امیدوار و بر مؤمنان مهربان و رحمت آور بود.
اگر او را بشناسید، می دانید که پدر من است نه پدر زنان شما و برادر پسر عموی من است، نه مردان شما...

هر گاه فردی از شما خواست دعایش مستجاب شود، درآمدش را پاك گرداند و از زیر بار حقوق مردم بیرون برود. دعای بنده‏ای كه در شكمش حرام باشد، یا حقّ یكی از خلق خدا به گردنش باشد، به درگاه خداوند بالا نمی‏رود.»

ماجرای فرزندی که با دعای امام زمان(عج) متولّد شد
شیخ صدوق(ره) از چهره‌های علمی برجسته شیعه است که در قرن چهارم هجری قمری می‌زیسته و با علم، عمل، تقوای الهی و پیروی از سیره ائمّه اطهار(ع)، قلّه‌های علم و فضیلت را فتح کرده است.

در بسیاری از روایات اسلامی، به ویژه توقیع شریف ناحیه مقدّسه، علّت طولانی شدن غیبت، عهدشکنی و آماده نبودن منتظران (به دلیل فاصله گرفتن از حضرت در بینش‌ها، گرایش‌ها و ارتکاب گناهان از سوی آنان) نام برده شده است؛ زیرا منتظران مصلح جهانی، خود باید صالح و الگوی سایر مسلمانان باشند

در پی ارسال نامه‌ای به محضر آیت الله العظمی صافی که در بخشی از آن، اشعاری از قیصر امین‌پور، درج شده بود؛ این مرجع تقلید که خود در سرودن اشعار، تبحّر دارد سال‌ها پیش، از شعر امام زمانی وی تجلیل و آن را نشانه شوق و شور و اشتیاق به آستان فرشته پاسبان حضرت صاحب الزّمان دانسته و به اقتباس و استقبال از شعر وی رفته‌اند.

قرن‌هاست که از غیبت امام عصر(ع) می‌گذرد و بسیاری در اشتیاق جانان، جان به لب رسانده‌اند. گاه چون علیّ‌بن مهزیار فوز دیدار نصیبشان گشته و گاه تا پایان عمر در حسرت دیدار باقی مانده اند. برای بسیاری این سؤال وجود دارد که چگونه می‌توان چنین افتخاری یافت و به پیشگاه آن امام همام، علیه افضل التّحیّه و الثّناء، باریافت ...

در آخرین روز بهمن ماه، همنوا با زمزمه ی بارانی که بوی بهار را با خود به همراه داشت، آخرین نشست از سلسله نشست های «فرهنگ مهدوی» در سال 93 به بار نشست. خانواده ی موعودیان در این روز پر باران و رحمت، بار دیگر گردهم آمدند تا پای سخنان استاد «اسماعیل شفیعی سروستانی» بنشینند و به سخنان ایشان درباره «تقدس زدایی از عالم ودنیا ی قشنگ نو» گوش فرادهند.

«ثاقب» در زبان عربی، به معنای سوراخ کننده و شکافنده می‌باشد. «شهاب ثاقب» به سنگ آسمانی‌ای گفته می‌شود که به‌طور ناگهانی تاریکی شب را می‌شکافد. صفت بارز و شاخص آن همین است که در تاریکی مطلق ـ که هیچ روشنایی در آن نیست ـ به صورت ناگهانی نورافشانی می‌کند. پس ظهور امام عصر(عج) هم که به شهاب ثاقب تشبیه شده‌اند، به همین صورت خواهد بود. ایشان در تاریکی محض، ظهور می‌کنند و به صورت دفعی و ناگهانی آشکار می‌شوند.

با استفاده از روایت‌های بیان کننده نشانه‌های ظهور، می‌توان تصویری کاملاً واضح از آخرالزّمان و آستانه ظهور امام عصر(عج) به دست آورد.
در منابع اسلامی، از نشانه‌های ظهور با چند اصطلاح یاد شده است که عبارتند از: