از امام صادق (ع) نقل شده است:
«أَقْرَبُ مَا يَكُونُ الْعِبَادُ مِنَ اللهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ أَرْضَى مَا يَكُونُ عَنْهُمْ إِذَا افْتَقَدُوا حُجَّةَ اللهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُمْ وَ لَمْ يَعْلَمُوا مَكَانَهُ وَ هُمْ فِى ذَلِكَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ لَمْ تَبْطُلْ حُجَّةُ اللهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ لَا مِيثَاقُهُ فَعِنْدَهَا فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً فَإِنَّ أَشَدَّ مَا يَكُونُ غَضَبُ اللهِ عَلَى أَعْدَائِهِ إِذَا افْتَقَدُوا حُجَّتَهُ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُمْ وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّ أَوْلِيَاءَهُ لَا يَرْتَابُونَ وَ لَوْ عَلِمَ أَنَّهُمْ يَرْتَابُونَ مَا غَيَّبَ حُجَّتَهُ عَنْهُمْ طَرْفَةَ عَيْن ...؛1

هنگامى‏كه حجّت خدا، در ميان مردم نباشد، مردم به خدا نزديك ‏ترند و خدا از مردم خشنودتر است؛ زيرا با اينكه حجّت خدا ظاهر نيست و جاى او را نمى ‏دانند، باز باور دارند كه حجّت خدا هست و پيمان خدايى استوار است. در چنين روزگارى، هر صبح و هر شام منتظر فرج باشيد؛ چون به هنگامى كه حجّت غايب باشد، خشم خدا بر دشمنان خود بيشتر است و خدا مى ‏دانست كه اوليا و مؤمنان، درباره حجّت او [گرچه غايب باشد و غيبت او طولانى گردد] شك نمى‏كنند. اگر مى ‏دانست كه شك مى‏ كنند، يك چشم به هم زدن، حجّت خود را غايب نمى‏ داشت ...»

1. كلينى، محمّد بن يعقوب، «الكافى»، تهران، اسلاميه، چاپ چهارم، 1407 ق.، ج 1، ص 333.