فلسفه اصلى مخفى بودن قبر حضرت زهرا (س) مربوط مى شود به وقايع و جسارت هايى كه از طرف خلفاى وقت و اطرافيان خلفا، به آن بزرگوار وارد شده بود، در اين زمينه نقل شده است كه حضرت زهرا (س) زمانى كه وقت رحلتشان نزديك شد و در بستر به حالت احتضار به سر مى بردند، حضرت على (ع) بر بالاى بسترشان آمدند و بعد از صحبت هايى كه با همديگر كردند، حضرت فاطمه (س) اجازه خواستند تا چند وصيّت به همسرشان على (ع) كنند. 1

سيزدهم جمادى الاول به روايتى و سوم جمادى الثانى به نقل مشهور، سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) است. بانويى كه سرور زنان، از اولين تا آخرين و ملقّب به امّ ابيهاست و مردمان از دسترسى به شناخت كمال حضرتش محروم اند. امام مهدى (ع) نيز در سخنى، شخصيت آن بانوى معظم را الگوى خويش معرفى فرموده اند. مناسب ديديم به اين مناسبت، گوشه هايى از آثار و فضايل آن بانوى بزرگ اسلام را به خوانندگان گرامى موعود تقديم كنيم؛ اميد آنكه مقبول طبع شريف امام عصر (ع) قرار گيرد.

علامه امينى
رسول خدا به صراحت چنين بيان داشته است: بر من صلوات بَتراء (=ناقص و بريده شده) نفرستيد، سؤال شد: يا رسول الله صلوات بتراء چيست؟ فرمود: اين كه (بر من صلوات بفرستيد و) بگوييد «اللّهمّ صلّ على محمّد» ولى درباره آل من ساكت باشيد. شما بايد بگوييد: «اللّهمّ صلّ على محمّد و آل محمّد».

ابراهيم شفيعى سروستانى‏
حكومت جهانى موعود را از دو منظر مى توان مورد مطالعه قرار داد: در منظر اول به اين حكومت تنها به عنوان آرمانى دوردست كه بايد در انتظار تحقق آن بود نگريسته مى شود، آرمانى كه با وضع موجود ما نسبتى نداشته و هيچ تاثيرى هم در واقعيت هاى جارى جامعه ندارد.

سيد مهدى شجاعى (برگرفته از كتاب كشتى پهلو گرفته)
وقتى رسول محبوب من به خانه درآمد، انگار خورشيد پس از چهل شام تيره، چهل شام بى روزن، چهل شام بى صبح از بام خانه طلوع كرده باشد، دلم روشنى گرفت و من روشنى را زمانى با تمام وجود، باتك تك رگها و شريانهايم احساس كردم كه نور حضور تو را در درون خويش يافتم.

در ادامه اجرای طرح موسوم به «چهل قلم»، این بار در استان کهگیلویه و بویراحمد، ضمن رونمایی از کتاب «بنی‌اسماعیل، بنی‌اسرائیل و آخرالزمان»، اثر اسماعیل شفیعی‌سروستانی، از چهار دهه خدمات این روزنامه‌نگار، نویسنده و مهدویت‌پژوه تجلیل شد.

نویسنده مطرح و برتر کشور نیز گفت: ارج نهادن به جایگاه والای اهل قلم، فرهنگ و اندیشه ایران ضرورتی انکارناپذیر خواهد بود و دلیل اصلی آن نیز نقش چشمگیر آنان در انتقال تمدن، آیین، رسوم و سنت‌های غنی به نسل‌های آینده است.

«موعود» به همراه نسيم بهارى، بسان بادصبا از همه كوچه ها و لابلاى درخت ها گذشت و وارد صحن اطاق محقرمان شد. همه گوشه ها و زواياى آن را گرفت، چنانكه بناگاه همه تاروپودمان مملو از عطر نسيمى جانفزا گشت. دنيا رنگ ديگرى يافت و همه بود و نبودمان. به راه افتاديم، با همه توش و توان كه جز قلمى و كتابى چند نبود. با تجربه اى دراز از پس چند دهه كار قلمى و فرهنگى در اين پهنه خاك. چشم جز عنايت او را نمى ديد و روى نياز به آستان كسى جز او نبرديم، الا آنكه از باب تذكار، عرض احوال كرديم تاشايد از خوان گسترده موعود كه نام مبارك مهدى صاحب الزمان ارواحناله الفدا زينت بخش آن بود ديگران را نيز بهره اى حاصل آيد.

امامت گوهر فروزنده اى است كه خداوند در ميان بشر به وديعه نهاده است. امام شاكله اى مانند مردمان و روحى فراتر از انديشه هر انسان دارد. از اين رو، بر پيروان امامان است تا امام زمان خويش را بشناسند و در راه معرفت او بكوشند. بدين ترتيب روح و جان را با آب زلال معرفت از هرچه پليدى است، پاك كنند.

سيد جمال الدين حجازى‏
اين ماجرا مربوط به شخصى است كه «حسن عراقى» نام داشت. او در زهد و معنويت به جايى رسيد كه همرديف بزرگان عصر خويش قرار گرفت و از جهت عبادت و معرفت و نيل به مقامات معنوى و كمالات روحى نامور گرديد، وى حدود يكصد و سى سال در اين جهان زيست و در مصر مدفون گرديد.